yaşlıların bir şey anlatırken tarihiyle söylemesi

hemen hemen hepimizin şahit olduğu olaydır. zaten bu emekli amcalar pirinç ekmeye elverişli sulak arazi gibi sohbet etmeye o denli yatkındır. bırakın akşama kadar anlatsın dursun. çocuğun yaramazlık yapmaktan yorulmadığı gibi o da bundan yorulmaz. ama anlatırken bir şeyi neredeyse hiçbiri es geçmez. olayın yaşandığı tarihi belirtmek. genelde de şu şekilde olur; işte o zamanlar istanbula yeni geldim köyden. yıl 1984'ün ocak ayı ortaları. o zamanlar evimiz yok tabii. bekarım. gittim sirkeci'de bi esnafın yanında iş buldum. o yıllarda... diye devam eder gider. belki aynı şeyi onlarca kez anlattıklarından belki de bunların hangi tarihte olduğunu düşünmek için çok vakitleri olduğu içindir bilinmez ama ben kimi zaman 2016'da olduğumuzu dahi düşündüğüm oluyor dalgınlıkla. ne demişler; "gençler yaşayacaklarını, ihtiyarlar yaşadıklarını anlatırmış."

kısacası siz portakalda vitaminken efektiyle anlatmaktır.

dün ne yediğini hatırlamayan biz gençler için; muazzam bir örnek alınası durumdur.

"sene; 69. aylardan; kasım. günlerden; pazartesi. orhan abilerle sentteyiz..." diye devam eden anlatımıyla akla ilk gelen isim; (bkz: işler güçler) (bkz: rüstem abi)

mükemmel hafıza örneği ya da bizi kandırıyorlar.

Sene 2020. Virüs bir vuruyor babacım içimizden geçiyor.